Για Ένα Μαζικό Λαϊκό «ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ»

       ΠΟΛΙΤΙΚΗ     

---

ΕΚΚΛΗΣΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ, ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ, ΝΕΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΑΖΙΚΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ «ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ»

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ, ΠΙΟ ΒΑΡΒΑΡΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Όλοι εμείς που υπογράφουμε,

εκτιμούμε ότι η οικονομική επιβίωση των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων, η δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία, βρίσκονται μπροστά σε μια θανάσιμη απειλή! Απειλή που προέρχεται από το κοινοβουλευτικό και κυβερνητικό πραξικόπημα που οργανώθηκε από τους οικονομικούς δολοφόνους της ΕΕ και του ΔΝΤ, από τους εγχώριους τραπεζίτες και καπιτα-ληστές, από τους ιδιοκτήτες των συστημικών μέσων ενημέρωσης, με την υποταγή και τελικά την συμμετοχή και προώθησή του από την κυβέρνηση, με τη συμμετοχή και τη συναίνεση των μνημονιακών κομμάτων ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ, για να ταπεινώσουν και να μετατρέψουν το μεγάλο και περήφανο «Όχι» του λαού, στο ιστορικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, σε ένα «Ναι» στο επερχόμενο, ακόμη πιο βάρβαρο, τρίτο Μνημόνιο.

Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει, «έντιμος συμβιβασμός» με όλους αυτούς! Το «Όχι» στη λιτότητα, στα μνημόνια, στις ιδιωτικοποιήσεις, στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, ακόμη και η αντιμετώπιση της κοινωνικής – ανθρωπιστικής καταστροφής, δεν συμβαδίζουν με το «ναι στο ευρώ και την ΕΕ».

Τίποτα δεν τελείωσε με την ψήφιση της νέας συμφωνίας! Ο λαός αγωνίστηκε επίμονα ενάντια στα μνημόνια και τις πολιτικές της φτώχειας για πεντέμισι χρόνια. Αλλά τώρα είναι επιτακτική ανάγκη να ξανάρθουν οι αγώνες στο προσκήνιο. Δεν μπορούμε να αφήσουμε να κυριαρχήσει η απογοήτευση και  ηττοπάθεια. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τη φτώχεια και την κοινωνική αδικία να επιβληθούν. Δεν μπορούμε να αφήσουμε  τις αντιδραστικές δυνάμεις, το νεοφασισμό, το ρατσισμό και τον κανιβαλισμό κατά των μεταναστών να σηκώσουν ξανά κεφάλι.

Αν το δίλημμα που μας θέτουν είναι «ρήξη ή υποταγή», καλούμε το λαό, τους εργάτες και εργαζόμενους, τη νεολαία, τη μαχόμενη διανόηση και τους καλλιτέχνες του «ΟΧΙ», να κάνουν ένα ακόμη βήμα, διαλέγοντας τη ρήξη!

Να οικοδομήσουμε μια νέα λαϊκή ενότητα «της ρήξης μέχρι το τέλος» ενάντια στην «εθνική ενότητα» της «υποταγής μέχρι το τέλος» των κυρίαρχων τάξεων, της μνημονιακής πολιτικής της κυβέρνησης και του φθαρμένου πολιτικού συστήματος, που νοιάζεται μόνο για τη σωτηρία της ευρωζώνης και του κέρδους των τραπεζιτών και των επιχειρηματικών ομίλων.

Να πάρουμε στα χέρια μας την υπεράσπιση της δημοκρατίας ενάντια στην κατάλυσή της, την υπεράσπιση της λαϊκής κυριαρχίας ενάντια στην αποικιοκρατική επιτροπεία και την υποτέλεια στους τραπεζίτες και την ΕΕ.

Απέναντι στην τρομοκρατία της καταστροφής που δήθεν θα φέρει η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ, απέναντι στο «δεν υπάρχει εναλλακτική», οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία μπορούμε να δημιουργήσουμε το δικό μας εναλλακτικό σχέδιο, που θα περιλαμβάνει:

Τον αγώνα για να μην περάσει και να ανατραπεί το νέο βάρβαρο μνημόνιο. Την άμεση έξοδο από το ευρωζώνη, τη ρήξη, έξοδο και χειραφέτηση από την ΕΕ για την ισότιμη διεθνή συνεργασία των λαών. Την παύση πληρωμών στους δανειστές τοκογλύφους, τη μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους, που σε κάθε περίπτωση δεν είναι δικό μας, είναι επαχθές και αβίωτο για το λαό. Για να επιβάλουμε τη λύτρωση από τα οικονομικά βασανιστήρια των «δόσεων» και της τροϊκανής επιτήρησης.

Την εθνικοποίηση  της Τράπεζας της Ελλάδος, όλων των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό και λαϊκό έλεγχο, πρώτα από όλα αυτών που κλείνουν ή τις εγκαταλείπουν οι  ιδιοκτήτες τους,  για να αντιμετωπισθεί η ανεργία, η παράνομη παρακράτηση των μισθών, τα λουκέτα.

Την άμεση, «μονομερή» ικανοποίηση των αιτημάτων του εργατικού και λαϊκού κινήματος, όπως την προστασία των ανέργων, της εργασίας και των μισθών, των συντάξεων, των αυτοαπασχολούμενων και του λαϊκού εισοδήματος, με ξήλωμα όλων των μνημονιακών μέτρων, παλιών και νέων.

Την υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών και λαϊκών δημοκρατικών δικαιωμάτων, απέναντι στο μνημονιακό εξευτελισμό της Βουλής, στη δικτατορία των μιντιοκρατών, στην αστυνομοκρατία και το νεοφασισμό.

Μπορούμε να επιβάλουμε το δικό μας «εναλλακτικό σχέδιο» εάν προετοιμαστούμε και προωθήσουμε άμεσα την οργάνωση και την καθημερινή αλληλεγγύη του λαού, τη μαζική αντίσταση, την αντεπίθεση και τον ξεσηκωμό.

Για όλους αυτούς τους λόγους, καλούμε:

Στη δημιουργία ενωτικών λαϊκών συνελεύσεων και επιτροπών του «Όχι μέχρι το τέλος», στις γειτονιές, στους Δήμους και τις πόλεις, στη νεολαία, στους καλλιτέχνες και τη διανόηση και πρώτα από όλα, στους χώρους εργασίας ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία του «Ναι σε όλα». Καλούμε, στην κοινή δράση για την οργάνωση της αλληλεγγύης και της αντίστασης, στον κατά τόπους και κεντρικό συντονισμό. Στην οργάνωση της διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Εμπρός να σηκωθούμε όλοι λίγο ψηλότερα! Για μια μεγάλη λαϊκή ανάταση. Για μια νέα προοπτική που αξίζει στον κόσμο της εργασίας.

Μπορούμε να νικήσουμε. Και θα νικήσουμε!

(Υπογραφές) -  στο OXI.mexri.to.telos@gmail.com

Πληρώσαμε τόκους 186 εκατ. ευρώ στο ΔΝΤ - Αύξηση κατά 292 εκ. ευρώ σημείωσαν τον Ιούνιο τα φέσια του δημοσίου προς τους ιδιώτες

  ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ 

dnt

Τον Σεπτέμβριο η επόμενη δόση

Συντάκτης: efsyn.gr

Ποσό ύψους 186,3 εκατομμυρίων ευρώ στο ΔΝΤ αποπλήρωσε σήμερα η Ελλάδα, αποφεύγοντας νέα αθέτηση πληρωμών έναντι του διεθνούς χρηματοοικονομικού οργανισμού, εν μέσω των συνεχιζόμενων διαπραγματεύσεων για το τρίτο πρόγραμμα.

«Η Ελλάδα αποπλήρωσε τους τόκους οι οποίοι οφείλονταν στο ΔΝΤ σήμερα», ανέφερε εκπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σε ανακοίνωσή του.

Συνολικά η Ελλάδα οφείλει να αποπληρώσει στο ΔΝΤ 22 δισεκατομμύρια ευρώ στο πλαίσιο του δανείου της, σύμφωνα με τον ιστότοπο του θεσμού.

Η προσεχής πληρωμή, που ανέρχεται σε περίπου 306 εκατ. ευρώ, προβλέπεται να γίνει την 1η Σεπτεμβρίου.

Η Ελλάδα είχε προχωρήσει σε αθέτηση πληρωμών έναντι του θεσμού την 30η Ιουνίου και στα μέσα Ιουλίου.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Αυξήθηκαν τα φέσια του δημοσίου

Αύξηση κατά 292 εκ. ευρώ σημείωσαν τον Ιούνιο τα φέσια του δημοσίου προς τους ιδιώτες. 

Σύμφωνα με τα στοιχεία του γενικού λογιστηρίου αυτά διαμορφώθηκαν στα 4,595 δισ. ευρώ από 4,303 δισ. ευρώ που ήταν στο τέλος Μαίου.

Τις μεγαλύτερες οφειλές έχουν τα ασφαλιστικά ταμεία, τα χρέη των οποίων στο τέλος του Ιουνίου έφθασαν τα 2,3 δισ. ευρώ, με τον ΕΟΠΥΥ να χρωστά 1,1 δισ. ευρώ.

Ακολουθούν τα νοσοκομεία με οφειλές 1,1 δισ. ευρώ και οι οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης με 298 εκτ. ευρώ. 

Να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση έχει ήδη ζητήσει λεφτά από τους δανειστές για να μπορέσει να πληρώσει τα 4,5 δισ. ευρώ που χρωστά στους ιδιώτες και να δώσει ανάσα στην οικονομία.

Εφόσον δεν αλλάξει κάτι, το ποσό αυτό θα εκταμιευτεί με την πρώτη δόση του δανείου.

___________________

http://www.efsyn.gr/arthro/plirosame-tokoys-186-ekat-eyro-sto-dnt

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκλέχτηκε από το λαό για να παραμείνουμε στο ευρώ ή να πάμε στη δραχμή. Εκλέχτηκε με μια και μόνο δέσμευση. Να καταργήσει τις μνημονιακές πολιτικές.

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΡΕΙΑ

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

Η ΑΤΥΠΗ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΥΦΑΡΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

«Όταν αφήσεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σα να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει» 

(Δ. Γληνός, «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ»).

Με ποιο πολιτικό «χειρισμό» θα εφαρμοστεί η πιο ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική; Το ερώτημα αυτό απασχολεί διάφορα think tank . Στη χώρα μας – μια χώρα πειραματόζωο του νεοαποικισμού- έχουν δοκιμαστεί διάφορες λύσεις.

Σήμερα «δοκιμάζεται» η άτυπη συγκυβέρνηση όλων των δυνάμεων του «δημοκρατικού-ευρωπαϊκού τόξου», μια συγκυβέρνηση όπου η πιο ισχυρή αντιπολιτευτική ομάδα είναι εντός του κυβερνώντος κόμματος. Είχε προηγηθεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σαν τροχιοδεικτικό βήμα.

Το 3ο Μνημόνιο –και ταυτόχρονα το πιο βάρβαρο- έχει την υποστήριξη 228 βουλευτών. Και δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Τα μέτρα που περιλαμβάνει απαιτούν διευρυμένη «κοινοβουλευτική» -καιισχυρή μιντιακή -στήριξη.

Το 1ο Μνημόνιο(2010) είχε ψηφιστεί από το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ (το πρώτο μιας σειράς αναλώσιμων «μνημονιακών « κομμάτων που εξαφανίστηκαν στη πορεία) και 172 βουλευτές.

Το Μεσοπρόθεσμο (2011) από 155 βουλευτές (154 του ΠΑΣΟΚ και 1 της ΝΔ).

Το 2ο Μνημόνιο (2012- συγκυβέρνηση Παπαδήμου) το ψήφισαν 199 βουλευτές. Το 2ο Μεσοπρόθεσμο(2012- ένα άρθρο 216 σελίδες, συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) πέρασε με 153 ψήφους .

Μέχρι τώρα 2 κόμματα έχουν πάψει να υπάρχουν (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) ενώ το κόμμα-φαινόμενο της νεοελληνικής ιστορίας, το ΠΑΣΟΚ, έχει μετατραπεί σε σκιά. Η ΝΔ βρίσκεται σε τροχιά πτώσης , με τα εκλογικά της ποσοστά να κυμαίνονται τη τελευταία τριετία μεταξύ 18%και 29%, και τη ΧΑ να ροκανίζει τη «λαϊκή» της βάση.

Η πολιτική κρίση, συνέπεια των ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, φαίνεται να είχε δημιουργήσει αδιέξοδο. Αλλά , ως γνωστόν, στη κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν υπάρχουν αδιέξοδα( δηλαδή το σύστημα διαθέτει πολλές εναλλακτικές χειρισμού, με στόχο την –έστω προσωρινή- λαϊκή «συναίνεση» ή αδρανοποίηση) . 5 μήνες ήταν αρκετός χρόνος για μια μετάλλαξη. Ίδωμεν.

Η άτυπη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αποτελεί την προκρινόμενη λύση. Όταν θα εξαντλήσει (και μάλλον πιο σύντομα από τις προηγούμενες) τη «λειτουργικότητά» της, όλα τα σενάρια θα είναι ανοιχτά. Ακόμη και αυτό ενός καθεστώτος «περιορισμένης» δημοκρατίας και κυριαρχίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκλέχτηκε από το λαό για να παραμείνουμε στο ευρώ ή να πάμε στη δραχμή. Εκλέχτηκε με μια και μόνο δέσμευση. Να καταργήσει τις μνημονιακές πολιτικές.

Εάν 5 μήνες μετά δε το κατάφερε (και το γιατί και το ποιόν βαραίνουν οι ευθύνες είναι μια άλλη συζήτηση) όφειλε, αντί να γίνει συνένοχος στο φόνο, να επιστρέψει στο λαό. Το επιχείρημα «εμείς να εφαρμόσουμε το μνημόνιο ώστε να είναι πιο φιλολαϊκό και να περάσουμε αντισταθμιστικά μέτρα» είναι ενδεικτικό της ίδιας αυταπάτης που οδήγησε το ΣΥΡΙΖΑ στα βράχια. Και εάν τελικά κανείς δε ξέρει ποια πεθαίνει τελευταία, η ελπίδα ή η αφέλεια, το παράδειγμα της ΔΗΜΑΡ (με την ίδια λογική μπήκε στη συγκυβέρνηση) δίνει μια απάντηση.

Κανένα περιθώριο δεν υπάρχει κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο των «θεσμών» και τον βρόγχο των προαπαιτούμενων για φιλολαϊκά μέτρα. Ακόμη και ελάχιστες, ήσσονος σημασίας, ρυθμίσεις να «περάσουν», θα είναι κόκκος άμμου μπροστά στο μέγεθος του εγκλήματος. Ακόμη και στο ευαίσθητο θέμα της καταστολής, τα δείγματα γραφής μόνο θετικά δεν είναι. Και ο κ.Πανούσης έχει πολιτικό προϊστάμενο.

Η ευθύνη από εδώ και πέρα δε θα βαραίνει απρόσωπα τον ΣΥΡΙΖΑ ή μόνο την ηγετική ομάδα. Θα βαραίνει κάθε μέλος και κάθε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Η ευκολία που μεμονωμένα στελέχη και μέλη υιοθετούν επιχειρήματα δανεισμένα από το «ρεαλισμό» του νεοφιλελεύθερου» μονόδρομου» είναι τρομακτική. Όπως ελπιδοφόρα είναι η στάση δεκάδων ΟΜ, Νομαρχιακών αλλά και της πλειοψηφίας της ΚΕ.

Να μη μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών σε μνημονιακό κόμμα, είναι το μεγάλο στοίχημα εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά το στοίχημα αυτό απαιτεί και μια ανάλογη πορεία εκτός του ΣΥΡΙΖΑ. Όσα τμήματα της αριστεράς αντιλαμβάνονται το κίνδυνο που περιέγραψε ο Δ.Γληνός, οφείλουν να πάρουν άμεσα πολιτικέςκαι κινηματικές πρωτοβουλίες, στη κατεύθυνση της δημιουργίας του Μετώπου του Όχι.

Ενότητα, πολιτικές διαδικασίες, δημοκρατία εντός αλλά και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ είναι η απάντηση. Και βήματα ζυγιασμένα αλλά και τολμηρά.

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

_________________

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=21452%3Azafeiris-koyfari&catid=72%3Adr-ekdilosis&Itemid=279

Η Άνοδος κι η τραγωδία της Ιταλικής Αριστεράς.

ΜΑΣΟΝΟΙ, ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ 

Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΑΝΑΡΑΚΗΣ

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 η άρχουσα τάξη της γειτονικής Ιταλίας έμοιαζε να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Η ραγδαία άνοδος του Ιταλικού ΚΚ υπο τον χαρισματικό Μπερλινγκουέρ (27% στις εκλογές του 1972), οι συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις, οι καταλήψεις πανεπιστημίων και σχολείων, οι καθημερινές συγκρούσεις με την αστυνομία, έμοιαζαν να χουν παραλύσει το κράτος. 

Ως απάντηση στη διογκούμενη ριζοσπαστικοποιήση των κατώτερων τάξεων του λαού και της νεολαίας, το Ιταλικό κατεστημένο εξαπέλυσε εκτός απ την ασύδοτη κρατική καταστολή και την οργανωμένη φασιστική βία. 

Tραμπούκοι της νεοφασιστικής οργάνωσης "Νέα Τάξη" (περίπου 7% του εκλογικού σώματος) επιτήθονταν κατά των εργατών και των φοιτητών στα εργοστάσια στις σχολές και στους δρόμους με ρόπαλα,μαχαίρια, πιστόλια ακόμη και χειρομβοβίδες ενώ τοποθετούσαν και βόμβες σε δημόσιους χώρους (όπως το 1970 στο τραίνο Ιτάλικους-εξπρές σκοτώνοντας έξι μέλη της νεολαίας του ΙΚΚ που πήγαιναν να παρακολουθήσουν ένα συνέδριο στη Μεσσίνα). 

Ως απάντηση ένα κομμάτι της Αριστεράς αυτονομήθηκε και πέρασε στο λεγόμενο "διάχυτο αντάρτικο πόλης"(θεωρητικός το οποίου θεωρήθηκε ο διανοούμενος Τόνι Νέγκρι).Ισχυρότερη οργάνωση αυτης της "τάσης" υπήρξαν αναμφίβολα οι περίφημες "Ερυθρές Ταξιαρχίες -Μαχόμενο Κουμουστινικό Κόμμα" που απ το 1972 και μετά άρχισε τις ένοπλες επιθέσεις σε κρατικούς στόχους (αστυνομία,εργοστασιάρχες,εισαγγελείς,πολιτικοί). 

Αυτα ήταν τα λεγόμενα "μολυβένια χρόνια".

Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα στη δεκαετία του '90, η όλη αναταραχή ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου των μυστικών υπηρεσιών της Ιταλίας αλλά και με την συμμετοχή των Αμερικανών σε συνεργασία με τις εγχώριες ελίτ, που πήρε την ονομασία "στρατηγική της έντασης" και σκοπό είχε την αποδυνάμωση και περιθωριοποίηση της Ιταλικής Αριστεράς. Αιχμή του δόρατος αυτής της στρατηγικής ήταν βέβαια το κλιμάκιο της CIA στη Ρώμη αλλα και η μυστική μασόνικη στοά Ρ2 η οποία σχεδίαζε την προώθηση των μελών της στην ηγεσία του κράτους και της τηλεόρασης και τη χρησιμοποίηση της τρομοκρατίας για τη λήψη αυταρχικών μέτρων τα οποία θα περιόριζαν τη δράση των αριστερών οργανώσεων και των συνδικάτων(επιχείρηση "Γκλάντιο"- Ακόντιο), ενώ ο "Μέγας Δάσκαλος" της στοάς στρατηγός Νταλακιέζα επεξεργαζόταν ακόμα και το ενδεχόμενο πραξικοπήματος αν το ΙΚΚ καταλάμβανε την εξουσία. 

Ωστόσο παρά τις προβοκάτσιες και τις προκλήσεις εξ αριστερών του το ΙΚΚ συνέχιζε την ανοδική του πορεία.Στις εκλογές του 1976 με 34 % το ΙΚΚ είναι δεύτερο κόμμα σε απόσταση αναπνοής απ τους δεξιούς Χριστιανοδημοκράτες.Το σύστημα βρίσκεται σε κατάσταση πανικού.Τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να σταματήσει την κατάληψη της εξουσίας απ την Αριστερά.Τότε ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ παίρνει τη μοιραία όπως αποδείχτηκε απόφαση : πεπεισμένος απ το πρόσφατο τότε παράδειγμα της Χιλής πως η Αριστερά απο μόνη της δε μπορεί να κυβερνήσει, λόγω του πολέμου που θα της κηρύξει αμέσως το "βαθύ κράτος", κόβει τους δεσμούς του κόμματος με τη Σοβιετική Ένωση και υιοθετεί την πολιτική του λεγόμενου "Ιστορικού Συμβιβασμού" σε συνάρτηση με το ρεύμα του "Ευρωκουμουνισμού" ή του "δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό". 

Στόχος της πολιτικής του Μπερλινγκουέρ ήταν η άνοδος του ΙΚΚ στην εξουσία σε συνεργασία με τη Δεξιά ούτως ώστε να απορροφηθούν οι τυχόν "κραδασμοί" που ανέκυπταν από τη συμμετοχή κουμουνιστών σε κυβέρνηση μιας χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ. Κυριότερος σύμμαχός του σε αυτό το εγχείρημα ήταν ο μετριοπαθής πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας και πρώην ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών Άλντο Μόρο και κυριότερος αντίπαλος ο αδίστακτος ακροδεξιός πρωθυπουργός Τζούλιο Αντρεότι. 

Το 1977 θα είναι μια χρονιά φρίκης για την Ιταλία. Η χώρα φτάνει στα πρόθυρα του εμφυλίου. Πιστόλια και μαχαίρια βγαίνουν σε αναρχικές διαδηλώσεις, φασίστες και Ιταλοί καραμπινιέροι δέρνουν και πυροβολούν ότι κινείται, στρατώνες κι αστυνομικά τμήματα δέχονται επιθέσεις με κάθε μέσο (από μολότωφ μέχρι οπλοπολυβόλα..) ενώ οι Ερυθρές Ταξιαρχίες έχοντας αυτό-αναγορευτεί ως "ένοπλη πρωτοπορία" του κινήματος με 400 περίπου ένοπλα ενεργά μέλη και πάνω από 10.000 υποστηρικτές, επιδίδονται σε ένα μπαράζ απαγωγών και δολοφονιών σε όλη τη χώρα. 

Παρολαυτά ή και εξαιτίας όλων αυτών, ο Μπερλινγκουέρ μένει πιστός στην τακτική του.Στις αρχές του '78 έρχεται σε εκ νέου σε συνεννόηση με το Μόρο με σκοπό το σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών-Κουμουνιστών, για να αρθεί το πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο όπως πίστευε. Όλα φαίνεται να πάνε καλά και ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης ορίζεται για τα μέσα Μαρτίου. Όμως η "ένοπλη επαναστατική πρωτοπορία" των ΕΤ γεμάτη βολονταριστική αυτοπεποίθηση απ τις ως τότε επιτυχίες της, δε μπορεί να επιτρέψει κατι τέτοιο...

Στις 16 Μαρτιού 1978 οι τρομοκράτες καταφέρνουν επιτέλους το "υπέρτατο χτύπημα στη καρδιά του κράτους" .Ο Άλντο Μόρο απάγεται καθοδόν για την Βουλή οπού θα δίνονταν ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών-Κουμουνιστών.Την επομένη η συγκλονιστική φωτογραφία του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας ως αιχμαλώτου των τρομοκρατών βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα κι ο Μπερλινγκουέρ βλέπει το "Ιστορικό Συμβιβασμό" για τον οποίο τόσο αγωνίστηκε να καταρρέει μπροστά στα μάτια του, σα χάρτινος πύργος.Έρμαιο των γεγονότων πλέον, ο πιο δημοφιλής κουμουνιστής ηγέτης της Δυτικής Ευρώπης, αναγκάζεται να δώσει "λευκή επιταγή" στην ανεξέλεγκτο αυταρχισμό του κράτους στο όνομα της "εθνικής ενότητας απέναντι στη τρομοκρατία" και στους αναγκαστικούς νόμους για την "προστασία των θεσμών" που τον βάζει να προσυπογράψει ο πανούργος Αντρεότι, βάζοντας ουσιαστικά τις συνταγματικές ελευθερίες του Ιταλικού λαού στον "πάγο" μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του '80. 

Τα αποτελέσματα θα φανούν σύντομα με την εκλογική κατάρρευση του ΙΚΚ στις εκλογές του '79 την αποδυνάμωση των συνδικάτων του και την αποχώρηση δεκάδων χιλιάδων μελών. Δε θα ταν υπερβολή να πούμε πως αυτή η θλιβερή κατάσταση οδήγησε τον Μπερλινγκουέρ πρόωρα στον τάφο το '84. Μαζί του θάφτηκε και η Ιταλική Αριστερά. Όσο για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, αν και διαβρωμένες από πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών συνέχισαν το καταστροφικό τους έργο μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '80 οπότε αφού πλέον δε του ήταν χρήσιμες, το Ιταλικό κράτος φρόντισε να τις εξαρθρώσει υποχρεώνοντας μάλιστα αρκετούς από τους μέχρι πρότινος "υπερ-επαναστάτες" σε ταπεινωτική αποκήρυξη των ιδεών και των πράξεών τους. 

Οι μασόνοι-κρατιστές είχαν θριαμβεύσει.

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2015/06/blog-post_564.html#ixzz3ddki1V1t